Kominy i systemy kominowe podlegają normom określonym w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W tym akcie prawnym znaleźć można zapisy dotyczące m.in. wysokości przewodów, ich przekroju oraz dopuszczalnych w stosowaniu materiałów.
Przewody kominowe należy prowadzić pionowo (dopuszczalne jest 30 stopniowe odchylenie od pionu na odcinku do 2 m). Dla kotłów o mocy do 35 kW, efektywna wysokość komina (mierzona od przerywacza ciągu do wylotu ponad dach) wynosi przynajmniej 4 m. Także przekrój przewodu oblicza się i dostosowuje w zależności od mocy i rodzaju kotła. Komin w całej swojej długości nie może mieć przewężeń, a jego powierzchnia wewnątrz musi być gładka. Materiały dopuszczone do wykonywania kominów to wyroby budowlane charakteryzujące się niepalnością i odpornością na ogień nie krótszą niż 60 minut. Powyższe wytyczne dotyczą zarówno kominów budowanych w sposób tradycyjny, jak i dostępnych na rynku gotowych systemów kominowych.
Kanały kominowe w zależności od przeznaczenia
Przeznaczenie kominów jest najbardziej zasadniczym kryterium ich podziału. Ze względu na funkcję, jaką kanał kominowy ma pełnić rozróżnia się:
- przewody dymowe przeznaczone do odprowadzania dymu wytwarzanego przez kotły na paliwa stałe (w tym kominki);
- przewody spalinowe przeznaczone do odprowadzania spalin wytwarzanych przez kotły na paliwa płynne (olej opałowy i gaz); powinny charakteryzować się większą odpornością na zawilgocenie niż przewody dymowe, gdyż spaliny są chłodniejsze od dymu;
- przewody wentylacyjne przeznaczone do wymiany i zapewnienia odpowiedniej cyrkulacji w pomieszczeniach; prawidłowa wentylacja grawitacyjna jest szczególnie wymagana w łazienkach, kuchniach oraz w pomieszczeniach poddasza.
Uwaga! W jednym kominie można zlokalizować kilka przewodów, np. dymny, spalinowy i wentylacyjny. Przy czym zabronione jest wykorzystywanie każdego z nich w sposób zbiorczy (do jednego przewodu można podłączyć tylko jedno urządzenie). Do przewodu spalinowego nie wolno podłączać typowych kominków.
Systemy kominowe w zależności od materiału, z którego są wykonane
Uwzględniając materiał, z którego wykonany jest komin można rozróżnić dwie grupy tych elementów budowlanych: kominy tradycyjne (murowane) i gotowe systemy kominowe przeznaczone do zmontowania w miejscu ich lokalizacji. Wyróżnia się tu:
- kominy murowane powstające w sposób tradycyjny z cegły ceramicznej, cegły licowej, klinkierowej, pustaków ceramicznych;
- kominy betonowe powstające z betonowych kształtek (kształtki wykonuje się z lekkiego betonu na bazie keramzytu);
- kominy ceramiczne składające się najczęściej z dwóch warstw, pomiędzy którymi podczas montażu umieszcza się otulinę z wełny mineralnej; warstwa wewnętrzna (wkład) to ceramika szamotowa lub kwasoodporna kamionka, warstwę zewnętrzną (obudowę) tworzy lekki beton;
- kominy stalowe oferowane są w postaci gotowych wkładów, złożonych systemów oraz kwasoodpornych przewodów giętkich, mają coraz szersze spektrum zastosowania i wciąż zyskują na popularności.
Kominy w zależności od konstrukcji obudowy
W powyższym podziale uwzględnia się sposób wykonania i budowę ścian przewodów kominowych. W tym właśnie zakresie wyróżnić można:
- kominy jednowarstwowe, w których ściany przewodu są jednorodne, np. murowane z cegieł, cementowo – szamotowe, ze stali grubościennej, itp.;
- kominy wielowarstwowe, w których ściany kanału tworzy wiele warstw; do takich kominów zaliczyć można np. konstrukcje betonowe wyposażone w izolację termiczną i wewnętrzną okładzinę odporną na działanie spalin oraz najbardziej innowacyjne konstrukcje współosiowe, w których występują dwa przewody (wewnętrzny odprowadzający spaliny i zewnętrzny dostarczający powietrze do komory spalania).
Kominy w zależności od ich usytuowania
Kominy można sytuować wewnątrz budynków, na ich ścianach zewnętrznych lub budować jako konstrukcje niezwiązane z budynkiem. Odpowiednio rozróżniamy:
- kominy wewnętrzne lokalizowane w centralnej części budynku lub w powiązaniu z jego ścianą nośną;
- kominy zewnętrzne mocowane lub dobudowywane do zewnętrznej ściany budynku;
- kominy wolnostojące bez powiązania konstrukcyjnego z budynkiem.
Kominy w zależności od charakteru ich pracy
Kolejne kryterium podziału systemów kominowych to temperatura i ciśnienie, jakiemu są one poddawane podczas swej pracy. Pod tym względem rozróżnia się:
- kominy pracujące w trybie mokrym, czyli przewody odprowadzające spaliny np. z gazowych kotłów c.o., kotłów kondensacyjnych, itp., gdzie temperatura spalin wynosi 80 – 160 stopni Celsjusza;
- kominy pracujące w trybie suchym, czyli przewody dymowe od palenisk na paliwa stałe, gdzie temperatura spalin jest wyższa niż 160 stopni Celsjusza;
- kominy pracujące w nadciśnieniu, tj. w warunkach, gdzie ciśnienie wewnątrz komina jest wyższe niż ciśnienie atmosferyczne;
- kominy pracujące w podciśnieniu, tj. w warunkach, gdzie panuje sytuacja odwrotna od przedstawionej powyżej i mamy do czynienia z tzw. ciągiem grawitacyjnym.
Przekroje i różnorodność zastosowania systemów kominowych
Dostępne na rynku i dopuszczone prawnie do obrotu systemy kominowe mogą mieć dwojakie zastosowanie. Można bowiem tworzyć z nich zupełnie nowe kanały lub poddawać renowacji stare i często mocno już zużyte kominy.
Ze względu na przekrój rozróżnia się kominy:
- prostokątne;
- okrągłe;
- owalne.
Do renowacji najczęściej stosuje się ostatni z wymienionych kształtów systemów kominowych. Są to wkłady, które dają się łatwo umieścić w prostokątnych kanałach, nie zawężając ich aż tak bardzo, jak miałoby to miejsce w przypadku zastosowania wkładów okrągłych.
