Tarasy

Taras może znajdować się na dachu lub wysuniętej części budynku. Jest on jednocześnie stropem leżącego pod nim pomieszczenia (pokoju, garażu). Ma więc taką samą konstrukcję jak stropodach - najczęściej jest to żelbetowa płyta (płaska lub żebrowa), czasami strop płytowo-żebrowy - i spenia te same funkcje - musi być szczelny i zapewniać dobrą izolację termiczną. Różni się od stropodachu jedynie pokryciem zewnętrznym, a układ pozostałych warstw zależy od przeznaczenia znajdujących się niżej pomieszczeń (ocieplone lub nieocieplone).
Aby taras spełniał dobrze wszystkie swoje funkcje i nie trzeba go było ciągle remontować wszystkie obciążenia muszą być przewidziane i uwzględnione przez projektanta.
Obciążenia dzielą się na:

• stałe - ciężar konstrukcji, warstw izolacyjnych i wykończeniowych;
• zmienne - użytkowe (ludzie, sprzęty) i śniegu. Wartość tych obciążeń określona jest
  w normach budowlanych w zależności od przeznaczenia budynku, konstrukcji tarasu
  i od strefy kraju.

Nie pomoże nawet najsolidniejsze wykonanie, jeśli projekt jest zły. Trzeba także pamiętać, że nie wolno samowolnie nic zmieniać.

Przyjęło się (nie ma żadnych przepisów), że taras na piętrze, który jest jednocześnie fragmentem parteru umieszczany jest od strony północnej, najczęściej przy pokoju dziennym. Ale wszystko zależy od upodobań właściciela domu.

Hydroizolacja - chroni całą konstrukcję przed zawilgoceniem wodą opadową oraz rozsadzającym działaniem lodu. To najważniejszy element budowy i od niej zależy trwałość tarasu. Są trzy metody wykonywania tego zabezpieczenia.

Pierwsza to metoda tradycyjna. Hydroizolacja wykonywana jest z dwóch warstw papy termozgrzewalnej łączonej na zakład, między którymi wsypywany jest talk techniczny lub drobny piasek. Powstaje tak zwana warstwa poślizgowa, umożliwiająca minimalne przesuwanie się górnych i dolnych warstw tarasu względem siebie. Na tarasie nieocieplonym warstwę ta układana jest bezpośrednio na warstwie spadkowej, a na ocieplonym – na warstwie dociskowej, która przytrzymuje termoizolację. Na papie wykonywana jest jeszcze dodatkowa warstwa dociskowa, a dopiero na niej wykończenie. Ważne jest dokładne uszczelnienie styku ze ścianą – papy muszą być wywinięte
na ścianę do wysokości około 25 cm, a elewacja w tym miejscu wgłębiona tworząc tak zwaną wydrę. Papę na ścianie zabezpiecza się przed uszkodzeniami mechanicznymi cokołem wykonanym z płytek ceramicznych lub blachy.

Przykład tarasu nieocieplonego:
1 - płyta nośna ze spadkiem, 2 - warstwa poślizgowa z dwóch warstw folii, 3 - kapinos, 4 - powloka wodoszczelna, 5 - pas uszczelniający, 6 - izolacja termiczna likwidująca mostek cieplny, 7 - nawierzchnia i cokół z płytek, 8 - ceramiczna płytka mrozoodporna z kapinosem.

Druga metoda polega na zastosowaniu mat drenażowych z regularnie rozmieszczonymi wytłoczeniami pomiędzy którymi przepływa woda odprowadzana z wnętrza tarasu. Maty nad pomieszczeniem nieogrzewanym układane są na gładzi spadkowej, a nad ogrzewanym na termoizolacji. Pod matami powinna znaleźć się jedna warstwa papy termozgrzewalnej. Na hydroizolację układa się warstwę dociskową.
Trzecia metoda to izolacja podpłytkowa. Swoją nazwę zawdzięcza wykonaniu – okładzinę mocuje się bezpośrednio na hydroizolacji. Wykorzystywane są tutaj szybko schnące zaprawy mineralne modyfikowane żywicami, ciekłe folie hydroizolacyjne, maty kauczukowe lub asfaltowo-gumowe. Układa się je, jeśli taras jest nieocieplany na warstwie spadkowej, jeśli ocieplany – na dociskowej.

Przykład tarasu ocieplonego:
1 - płyta nośna, 2 - warstwa spadkowa, 3 - paroizolacja, 4 - termoizolacja, 5 - warstwa folii, 6 - płyta nawierzchniowa, 7 - wodoszczelna paroprzepuszczalna, mineralna powłoka, 8 - zakotwienie płyty w ścianie szpilką ocynkowaną, 9 - dylatacja brzegowa, 10 - pas uszczelniający, 11 - tynk, 12 - nawierzchnia z płytek, 13 - płytka mrozoodporna z kapinosem.

Warstwa dociskowa – podłoże pod posadzkę. Jest to gładź betonowa lub cementowa grubości minimum 4-5 cm. Służy do podtrzymywania termoizolacji, hydroizolacji, jest podkładem pod warstwę wierzchnią, a także kształtuje spadek tarasu.
Przy dużych powierzchniach tarasu w warstwie dociskowej, tej pod nawierzchnią, należy wykonać dylatacje (umożliwiają kurczenie się i rozszerzanie tej warstwy). Dzielą one powierzchnię na pola o boku ok. 3 m i muszą pokrywać się z tymi, które wykonuje się w posadzce. Do uszczelniania szczelin dylatacyjnych używa się wypełnienia elastycznego lub specjalnych profili z tworzywa sztucznego.

Między warstwami tarasu a ścianą domu należy wykonać dylatację brzegową grubości minimum 15 mm. Wykonywana jest ze styropianu lub polistyrenu ekstrudowanego.

Warstwa wierzchniego krycia - można układać tylko płytki mrozoodporne, nienasiąkliwe i wytrzymałe na ścieranie, a spoiny muszą mieć zwiększoną szerokość – minimum 5 mm. Innym sposobem są pokrycia bezspoinowe – tradycyjne lastriko, farby do betonu, wylewki. Ciekawe możliwości wykończenia tarasu daje wykonanie dachu odwróconego – wykończeniem mogą być tutaj na przykład ozdobne płyty betonowe, warstwa żwiru lub trawnik.