Na naszym rynku dostępne są papy tradycyjne oraz tak zwanej nowej generacji - termozgrzewalne. Papy tradycyjne mają małą zawartość modyfikowanej masy asfaltowej. Wykonywane są głównie na osnowie z tektury o małej wytrzymałości na rozciąganie i niewielkim wydłużeniu. Chociaż są i na welonie szklanym. Papy tradycyjneizolacyjne to tektura obustronnie, wielokrotnie zaizolowana masą asfaltową. Służy oczywiście do izolacji budynków, na przykład ław fundamentowych i piwnic. Papy podkładowe i nawierzchniowe składają się jeszcze z posypki na stronie wierzchniej. Papy termozgrzewalne stosowane są dzisiaj powszechnie, ich struktura jest podobna do budowy tradycyjnych pap układanych na lepik. Mają jednak bardziej skomplikowaną technologię produkcji. Wytwarzane są na bazie asfaltów oksydowanych lub modyfikowanych polimerami. Poprawiają one właściwości mechaniczne i fizyczne, takie jak giętkość i wytrzymałość na rozerwanie, odporność na wysokie temperatury, starzenie, a także zmniejszają przesiąkliwość i nasiąkliwość. Mają także lepszą osnowę, są więc trwalsze, bardziej elastyczne i odporne na przebicie niż papy tradycyjne. Wierzch papy pokryty jest posypką, a warstwa spodnia wykonana jest najczęściej z folii antyadhezyjnej zabezpieczającej zwiniętą papę przed sklejeniem.
Cechą charakterystyczną wszystkich pap jest gramatura (numer), która określa w gramach ciężar użytej osnowy na 1 m² papy. Im wyższa jest gramatura papy, tym jest ona lepsza, ponieważ osnowa jest szczelniejsza.
Dostępne są także papy samoprzylepne, zaliczane się do pap nowej generacji. Przyklejane są do podłoża pod wpływem nagrzewania słonecznego. Dzięki nim można łatwo i szybko wykonać pokrycie, co znacznie obniża koszty wykonawstwa.
Układanie
Papę należy ułożyć zgodnie z zasadami sztuki budowlanej i w odpowiednich warunkach pogodowych. Najsłabszymi i najbardziej narażonymi miejscami na destrukcję są obróbki. Niedoróbki obróbek papowych są szczególnie zdradliwe; to właśnie przez nie wilgoć przenika do wnętrza dachu i czyni szkody.
Papa do krycia dachów musi być jednolita, to znaczy bez dziur, załamań, rozerwań, nie może się rwać, ani być łączona z kilku części. Podczas rozwarstwienia musi mieć jednolite ciemnobrunatne zabarwienie. Jeżeli na rolce jest więcej niż 3 naderwania dłuższe niż 30 cm, to nadaje się ona tylko do krycia odcinkami.
Do niedawna papy przyklejano lepikiem lub klejem. Obecnie, rozpowszechnione i najliczniejsze, papy termozgrzewalne przykleja się palnikami gazowymi na gaz propan-butan lub agregatami wytwarzającymi gorące powietrze. Zasada układania jest taka sama. Polega na podgrzaniu spodniej warstwy - rozgrzany bitum mocuje się do podłoża. Są dwa sposoby układania: można całą szerokość rolki podgrzać i przytwierdzić do podłoża lub 1/3 szerokości pozostawić do ułożenia następnego pasa i dopiero zgrzać. Papy mają pas szerokości 8-10 cm, tzw. zakład pod następny pas papy. Zaleca się zgrzewanie pasów minimum 8 cm na długości i 10 cm na zakończeniu rolek. Dla bezpieczeństwa i zapewnienia szczelności pokrycia styki podłużne sąsiadujących arkuszy nalezy przesunąć względem siebie o co najmniej 50 cm. Czas pogrzewania nie moze być zbyt długi, ponieważ może nastąpić nadmierne wytopienie asfaltu na zgrzewie.
Aby pokrycie dachowe było trwałe należy:
- wybierać papy dobrej jakości - decydują o tym wszystkie składniki - dopuszczone do stosowania i przechowywane w odpowiednich warunkach (rolki papy muszą być przechowywane w pozycji pionowej);
- prawidłowo zaprojektować warstwy izolacyjne, solidnie je ułożyć oraz wykonać wszystkie roboty murarskie, tynkarskie i blacharskie - nawet najlepszy materiał od tego nie zwalnia;
- papę układać w dni suche w temperaturze wyższej niż +5°C (chociaż niektóre można układać w niższej);
- przygotować podłoże (ewentualnie naprawić) - powinno być suche, czyste, równe, bez wgłębień, zgrubień, wystających ostrych przedmiotów oraz zagruntowane.
Wybierając producenta pokrycia papowego warto zwrócić uwagę czy oferuje on jeszcze pełne systemowe rozwiązania struktury pokrycia i czy zapewnia serwis techniczny na placu budowy.
