Producenci udzielają na te materiały oraz ułożenie 15-30 lat gwarancji. Nie znaczy to jednak, że nie trzeba dokonywać przeglądu takiego pokrycia i nie ulega ono uszkodzeniu.
Papy tradycyjne to wyroby o niskiej zawartości niemodyfikowanej masy asfaltowej, na osnowie z tektury, klejone do podłoża lepikiem. Sposób naprawy takiego pokrycia zależy od stopnia jego uszkodzenia.
Jeżeli w pokryciu są pęcherze powietrzne, należy je usunąć przez przecięcie na krzyż, odgięcie rogów papy, wysuszenie miejsc zawilgoconych, oczyszczenie spodu papy oraz podłoża ze starego lepiku. Na tak przygotowane miejsce przykleja się łatę wykonaną z dwóch warstw papy. Łata powinna być większa od zlikwidowanego pęcherza: warstwa dolna o 10 cm, górna o 20 cm. Załatać trzeba także dziury w pokryciu, zaś odklejone pasy papy należy, po starannym oczyszczeniu i wysuszeniu podłoża, dokleić lepikiem asfaltowym. Gdy uszkodzenia to przede wszystkim miejscowa utrata posypki
i odsłonięcia osnowy, nie ma znacznych szczelin (pęknięć) ani pęcherzy, pokrycie odnawia się nanosząc bezspoinową powłokę z preparatów bitumicznych. Przed renowacją należy naprawić uszkodzenia, następnie pokryć powierzchnię roztworem gruntującym, który ma uzupełnić utratę lepiszcza, przywrócić elastyczność i zwiększyć przyczepności podłoża do nowej warstwy izolacji wodochronnej.Jeśli zniszczenia są bardzo duże, wskazane jest wykonanie nowego pokrycia. Możemy albo wymienić stare na nowe, albo - nie usuwając starego - położyć na nim nowe z pap asfaltowych lub bitumicznych płyt falistych. Można też wykonać powłokę z tworzyw sztucznych. Mogą one być nakładane na stare pokrycie papowe w różny sposób. Szybkim rozwiązaniem jest natrysk pianki poliuretanowej. Uzyskane pokrycie jest lekkie (2 kg/m²), ma małą nasiąkliwość i dobrą izolacyjność termiczną. Na dachu można również ułożyć membranę EPDM (polimer etylenowopropylenowy), w postaci wstępnie przyciętych, wykonanych na miarę arkuszy (długość
2 m, szerokość 10-140 cm, grubość 0,75-2,0 mm) w standardowych rolkach. Na pokrycia dachowe zaleca się arkusze o grubości 1,2 mm.
Czym konserwować
Do konserwacji i renowacji papowych pokryć dachowych stosuje się płynne i plastyczne wyroby bitumiczne. Po naniesieniu na podłoże tworzą ciągłą i jednolitą warstwę. Powłoki takie wykonuje się przy użyciu tradycyjnie stosowanych lepików asfaltowych z wypełniaczem lub bez wypełniaczy, oraz różnego rodzaju mas asfaltowych, nanoszonych w temperaturze 180°-200°C. Mniej kłopotliwe są środki do stosowania na zimno (bez podgrzewania). Preparaty do renowacji można podzielić na:
- rozpuszczalnikowe - roztwory, lepiki i masy asfaltowe (roztwory asfaltów z dodatkami kauczuków syntetycznych w rozpuszczalnikach organicznych), z dodatkiem plastyfikatorów i ewentualnie substancji nadających odpowiednią konsystencję. Do tych srodków należą: Abizol, Askowil, Alubit, Bitizol, Cyklolep, Dacholeum, Dachbit itp. Wadą tych preparatów jest palność;
bezrozpuszczalnikowe(emulsyjne):
- emulsje (dwufazowe układy koloidalno-dyspersyjne, składające się z dwóch nierozpuszczalnych cieczy: wody i asfaltu, takie jak Emizol),
- dyspersyjne masy asfaltowe: Dysperbit, Dysperbit-Color,
- asfaltowo-gumowe: Bitgum, Gumbit itp.
Preparaty bezrozpuszczalnikowe są łatwe w stosowaniu, ale ze względu na zawartość wody nie można ich nakładać, przechowywać ani transportować w czasie mrozów. Naniesione powłoki z mas dyspersyjnych zabezpiecza się posypką mineralną (za wyjątkiem preparatów zawierających pigment), co pozwala uzyskać odpowiedni efekt dekoracyjny.
Papy tradycyjne
To wyroby o niskiej zawartości niemodyfikowanej masy asfaltowej, na osnowie z tektury, klejone do podłoża lepikiem o grubości 1-1,5 mm. Lepikiem smaruje się podłoże i dolną powierzchnię nowo układanej papy - zgodnie z regułą „mokre do mokrego”. Przy lepikach na gorąco dopuszczalne jest klejenie „suche na mokre” - pokrycie lepikiem tylko podłoża i dociśnięcie papy. Papę dociska się w kierunku od środka ku brzegom w celu wyciśnięcia spod niej powietrza. Arkusze papy łączy się na zakład o szerokości minimum 10 cm.
Papy nowej generacji
To papy na trwałych osnowach (na przykład poliestrowych) i zwykle na bazie asfaltów modyfikowanych polimerami (papy polimerowo-asfaltowe), z dużą zawartością masy asfaltowej (nawet ponad 4000 g/m²).
Dzielą się na:
- zgrzewalne. Jest to najliczniejsza grupa spośród pap nowej generacji. Są przyklejane do podłoża i między sobą metodą zgrzewania, dzięki nadtopieniu masy powłokowej od strony spodniej (zabezpieczonej przekładką antyadhezyjną), za pomocą palnika na gaz propan-butan lub przy użyciu agregatów wytwarzających gorące powietrze;
- samoprzylepne. Jest to rozwiązanie mniej znane w Polsce, choć na świecie stosowane od wielu lat. Są produkowane na trwałych osnowach, z zastosowaniem asfaltów modyfikowanych. Mają wysokie parametry jakościowe i w pełni zasługują na miano pap nowej generacji. Ich niewątpliwą zaletą jest łatwość i szybkość wykonania pokrycia, co znacznie obniża koszty wykonawstwa. Zaletą pap samoprzylepnych, w porównaniu z tradycyjnymi i termozgrzewalnymi, jest także możliwość układania ich na materiały wrażliwe na działanie wysokiej temperatury.
Jako modyfikatory lepiszcza w papach polimerowo-asfaltowych używane są głównie elastomer termoplastyczny: styren - butadien - styren (SBS) oraz termoplast - plastomer: ataktyczny polipropylen (APP). Ich dodatek do asfaltu powoduje, że materiał lepiej się zachowuje w wysokiej temperaturze i jest bardziej elastyczny w niskiej, poprawiają się jego cechy mechaniczne oraz zwiększa odporność na starzenie.
