W zależności od konstrukcji stropodachy mogą być wentylowane lub niewentylowane. Jednak wszystkie, niezależnie od rodzaju, wykonane w budynkach mieszkalnych muszą mieć warstwy: spadkową, paroizolacyjną, termiczną i wierzchnią.
Warstwa lub konstrukcja spadkowa - jest podstawą konstrukcji, na niej zostaje ukształtowany spadek dachu. W dachach płaskich wynosi on 2° do 15°. Warstwę spadkową można wykonać z betonu - gładź (szlichta) betonowa, betonu lekkiego (styrobet, keramzytobeton), kruszywa (keramzyt), drewna (płyty, sklejki lub deski ułożone na legarach oraz ułożone pod kątem płyty stropowe).
Paroizolacja (izolacja przeciwwilgociowa) - zabezpiecza przed przenikaniem pary wodnej do znajdujących się wyżej warstw z wnętrza domu. wykorzystuje się tu najczęściej folie paroizolacyjne (paroszczelne) grubości 0,15-0,20 mm. Nie są tak naprawdę idealnie szczelne - każdy metr folii przepuszcza około 0,5 grama pary wodnej w ciągu 24 godzin - g/m²/24h. Jest to jednak bardzo mało. Folie produkowane są z różnych materiałów, najczęściej jest to polietylen. Układa się je pod warstwą termoizolacyjną, prostopadle do spadku i łączy na co najmniej 10-centymetrowy zakład. Dostępne są folie niezbrojone, zbrojone, z warstwą aluminium i z włókniną. Najskuteczniejsze są folie z warstwą aluminiową (refleksyjne), które obijają promieniowanie cieplne, przez co redukują straty ciepła (i zmniejszają rachunki za ogrzewanie). Układa się je powłoką aluminiową do spodu, tak samo jak warstwy zbrojone - zbrojeniem do spodu;
Warstwa termiczna (cieplna) - grubość warstwy wynosi 20-25 cm. Wykonuje się ją najczęściej ze styropianu, wełny mineralnej albo polistyrenu ekstrudowanego. Na zamówienie wykonywane są także płyty o zmiennej grubości - wykorzystywane jako warstwa spadkowa. Są jednak droższe od standardowych, ale kształtują warstwę spadkową; nie trzeba wykonywać jej oddzielnie. Dostępne są również systemy izolacyjno-uszczelniające - warstwa izolacji termicznej z jednej strony oklejona jest paroizolacją, a z drugiej papą bitumiczną;
Warstwa wierzchnia (pokrycie) - w budynkach mieszkalnych stosuje się papy bitumiczne lub asfaltowe modyfikowane polimerami. Stosowane obecnie papy bitumiczne są asfaltowe. Pokrycie z nich wykonane składa się z trzech warstw sklejonych lepikiem na gorąco. Są najtańsze, ale nie mają zbyt dobrych parametrów technicznych, wymagają konserwacji i częstych remontów. Lepsze od nich są papy asfaltowe, odporne na temperaturę zarówno wysoką, jak i niską. Mają budowę warstwową, są elastyczne i wolniej się starzeją. Są to papy zgrzewalne - układanie ich polega na zgrzewaniu, chociaż można je także kleić do podłoża. Wykonując z nich pokrycie układa się dwie warstwy - najpierw papę podkładową, a na nią papę wierzchniego krycia. Istnieją też papy grubości minimum 4 mm do krycia jednowarstwowego.
W budynkach mieszkalnych wszystkie stropodachy muszą być ocieplane. Współczynnik przenikania ciepła dla stopów i stropodachów nie powinien być większy niż 0,3 W/(m²·K), zgodnie z warunkami technicznymi, jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Oznacza to, że grubość materiału izolacyjnego nie powinna być mniejsza niż 18-20 cm.
Stropodachy niewentylowane
W takim dachu, nie ma pustej przestrzeni między kolejnymi warstwami, wszystkie ściśle przylegają do siebie. Stropodach niewentylowany jest najłatwiejszy w wykonaniu, jednak ma dużo wad. Izolacja przeciwwilgociowa jest przeszkodą trudna do pokonania, więc najgroźniejsze dla dachu jest zbieranie się pary wodnej docierającej z wnętrza budynku. Wytwarzana jest podczas codziennych czynności, na przykład gotowania, prania, kąpieli, a w nowo zbudowanych domach z wysychających materiałów budowlanych. Para wodna zbiera się pod pokryciem, powstają pęcherze na papie i pęknięcia - woda swobodnie przenika do wnętrza domu. Kumulacja pary wodnej powoduje zawilgocenie ocieplenia, zimą także jego zamarzanie, a w związku z tym spadek właściwości izolacyjnych. Mogą także pojawić się, typowe w takich warunkach, grzyby pleśniowe. Taki dach przestaje być już ochroną, jest tylko dużym kłopotem. Powinien być wykonywany tylko tam, gdzie jest to konieczne, na przykład, gdy na dachu będzie taras.
Aby zapobiec tym skutkom ubocznym każdy dach niewentylowany musi być odpowietrzany. Rozwiązaniem jest wykonanie szczelin odpowietrzających (zgodnie ze spadkiem dachu) w warstwie spadkowej lub termoizolacji. Aby szczeliny prawidłowo spełniały swoją funkcję należy w najwyższym punkcie zainstalować wywiewniki systemowe (kominki wentylacyjne), które zapewnią wylot powietrza, zaś w najniższym punkcie wykonuje się otwory, przez które wpływa powietrze. Zapewnia to stały przepływ powietrza. W dachach jedno- i dwuspadowych szczeliny odpowietrzające można uzyskać przez ułożenie papy wentylacyjnej lub płyt falistych na izolacji termicznej, w wielospadowych - dobrym sposobem jest wykonanie rowków w gładzi betonowej.
