
Historyczny architekt nie pomylił się, przewidując wykorzystanie poddaszy, a dach mansardowy stwarza doskonałe warunki zagospodarowania ich przestrzeni. Jest to jednak dach trudny do wykonania, wymagający wprawy dekarskiej i zastosowania stosunkowo drobnego materiału pokryciowego.
Budowa dachu mansardowego
Dach mansardowy nazywany bywa również dachem dwukondygnacyjnym. Jest rodzajem dachu stromego i w zależności od konstrukcji - może być dwu- lub czterospadowy. Składa się z dwóch połaci oddzielonych od siebie gzymsem, murem lub uskokiem. Każda z połaci zbudowana jest
z dwóch płaszczyzn o innym nachyleniu. Rozróżnia się:
- dachy mansardowe francuskie – ich część dolna charakteryzuje się spadkiem około 60º, zaś górna - około 30º,
- dachy mansardowe polskie – w których dolna i górna część mają podobny spadek.


Więźba mansardowa
Więźba w dachu dwukondygnacyjnym (mansardowym), to rodzaj konstrukcji płatwiowo-kleszczowej. Mansardowy wiązar składa się z dwóch części – dolnej i górnej. Jako elementy konstrukcyjne dolnego piętra dachu występują:
- słup środkowy,
- słupy skrajne,
- zastrzały połączone długimi kleszczami.
W części górnej stosuje się:
- krokwie,
- kleszcze krótkie, ukośne usztywniające węzeł przypodporowy,
- płatwie kalenicową wspartą słupem na podciągu,
- płatwie stopowe.

Zastrzały łączy się ze słupami oraz
z podporami tak, aby umożliwić przeniesienie siły wiatru z każdego kierunku. Słupy stoją na podwalinie i są
z nią połączone specjalną klamrą. Podwalinę zakotwia się za pomocą śrub do stropu. Górne końce słupów łączy się na wrąb, klocek i śruby z zastrzałami. Wzdłuż więźby – wszystkie słupy, płatwie i podciąg wiąże się mieczami.
Innym rozwiązaniem jest zastosowanie prefabrykowanych elementów nośnych, czyli wiązarów. Co ważne - w tak wykonanej konstrukcji, na poddaszu nie występują słupy. Pas dolny wiązarów stanowi przy tym konstrukcję stropu drewnianego. Ponieważ wykorzystywane są gotowe elementy, przygotowane w fabryce, czas montażu takiej konstrukcji trwa 1-2 dni.
