Pojedyncza łuska to niewielki (porównywalny np. z dachówką ceramiczną) fragment blachy, wyprofilowany tak, by jedna łuska zahaczała o drugą (jest to połączenie na zamek, czyli na tak zwany rąbek płaski). Łuski układa się na zakład, widoczna część może być szpiczasta lub mieć kształt rombu. Blachę tytanowo-cynkową w łuskę układa się wówczas, gdy dach jest skomplikowany geometrycznie (ma na przykład kształt kopuły) i niemożliwe jest pokrycie go „zwykłymi”, pros
tokątnymi arkuszami blachy. W łuskę kryje się też niektóre elementy dachu, np. okna mansardowe i kominy oraz fragmenty elewacji. Jest to pokrycie bardzo efektowne, ale też pracochłonne (skomplikowane, wyszukane obróbki) i materiałochłonne (zakłady, gęste mocowania), a więc kosztowne. Traktuje się je raczej jako pokrycie historyczne, wykonywane na obiektach zabytkowych.
